دوره و شماره : آماده انتشار

نویسندگان : فرناز جمالی* ¹ ، ملوک عیوضی ²

چکیده :
دیابت شیرین (Diabetes Mellitus) یک بیماری متابولیک غیرقابل درمان است که با تغییر در هموستاز سطح قند خون مشخص می‌شود. تزریق زیرجلدی انسولین اولین خط درمان این بیماری است. با این حال، این روش به دلیل ایجاد درد، ناراحتی، و خطر عفونت محلی، با محدودیت‌هایی در پذیرش بیماران همراه است. نانوذرات به عنوان حامل‌های انسولین پیشنهاد شده‌اند تا امکان تجویز این پپتید از مسیرهای راحت‌تر و بدون نیاز به تزریق، مانند مسیرهای خوراکی یا بینی، فراهم شود. نانوذرات ذراتی در مقیاس نانومتری هستند که می‌توانند از مواد مختلفی (مانند پلی‌ساکاریدها، پلیمرهای سنتزی، و لیپیدها) تهیه شوند. این ذرات معمولاً برای بهبود پایداری فیزیکوشیمیایی دارو و افزایش فراهمی زیستی آن استفاده می‌شوند. این مقاله مروری به بررسی استفاده از انواع مختلف نانوذرات (مانند نانوذرات پلیمری و لیپیدی، لیپوزوم‌ها، دندریمرها، نیوزوم‌ها، میسل‌ها، نانوامولسیون‌ها و همچنین نانوسوسپانسیون‌های دارویی) برای بهبود انتقال داروهای خوراکی پایین‌آورنده قند خون در مقایسه با درمان‌های مرسوم و مروری بر پیشرفت‌های پژوهشی، روندهای توسعه درمان دارویی و کاربرد سیستم‌های انتقال دارو در درمان دیابت ملیتوس ارائه دهد.

کلمات کلیدی :
دیابت ملیتوس، انسولین،سیستم‌های انتقال دارو،نانو ذرات،سیستم های هوشمند